1)Waar was je toen je het nieuws vernam dat carnaval werd geannuleerd?
Een moment dat ik niet snel zal vergeten.
Ik was die dag aan het werk. Ergens in het achterhoofd weet ge ergens al dat het virus begon te groeien.
En beseft ge maar al te goed : Carnaval hangt hier aan een zijden draadje.
Plots zie je facebook ontploffen en zie je dat er een persconferentie gepland staat. Op die moment weet ge het eigenlijk al.
Speculatie troef op allerhande sociale media.
Uiteindelijk dan met de collega in de bureau – ook ne carnavalist – de persconferentie gevolgd.
Ijzig stil, kiekebisj over heel uw lijf.
De bevestiging van een gevoel dat al een hele voormiddag spookte.
Stilte. Dat is het woord dat in me opkomt van de minuten na de persconferentie.
Minuten lang in mezelf gekeerd, proberen te vatten wat er gebeurt.
Om dan na een paar minuten om te slaan naar de drukte op sociale media.
De groep reageert, gesprekken met het bestuur, vrienden en kennissen die je verslagen aanspreken.
In de gang op het werk, aan de koffiemachine, gesprekken met de vele carnavalisten die bij Colruyt werken.
Achteraf bekeken, mede op aangeven van onze voorzitter, de emotionaliteit achterwege laten en de rede laten werken.
Wat communiceren we naar de groep, wat met de huur van stroomgroep en muziek en licht, wat met de char en kostuum, …
Tegelijk begint een ander lelijk beestje huis te houden, de geruchtenmolen. Zomercarnaval, carnaval in september, …
Ook hierop proberen we die dag een rationeel antwoord te vinden.
En ondertussen natuurlijk de dag doorkomen op het werk.
Eigenlijk pas thuis komt ‘de slag van den hamer’ gelijk als ze zeggen.
Het besef dat waar je met je groep vrienden naartoe hebt gewerkt, weg valt. Dat alle plannen voor de komende weken wegvallen.
Een gevoel van verlies en ergens ook al eenzaamheid.
Die avond ben ik samen met onze voorzitter naar de vergadering met alle groepen in Lembeek geweest.
Er zijn denk ik al veel soorten vergaderingen geweest, van snel tot lang, van routineus tot verrassend of tumultueus.
Maar de gezamelijke pijn, emotie, verslagenheid, steun, besef van de impact en noodzakelijkheid maar vooral samenhorigheid is een gevoel dat ik nooit kan, zal en wil vergeten.
2)Hoe heb je het carnavalsweekend beleefd? Wat heb je gedaan?
Ik heb het weekend voor mezelf redelijk atypisch beleefd.
Waar ik iemand ben die toch vooral nood heeft aan mensen rondom mij en sociaal contact, heb ik dat weekend bewust gekozen om daarvan afstand te nemen.
Gezien de rush op onder andere bloem en ‘schijtpapier’ in de winkels, ben ik vanaf de lockdown enkele weken gaan helpen in de Colruyt winkel in Wemmel.
Mijn focus lag dus daarop en zodoende heb ik vrijdag en zaterdag eigenlijk helemaal niets speciaals gedaan.
Wat opgeruimd, wat tv kijken, … Alles om niet te denken aan ‘wat als het nu carnaval was’.
Ook op zondag heb ik me vooral proberen te focussen op andere dingen.
Ik heb ook dan weer bewust geen facebook open gedaan. Misschien hard maar ik had eerlijk gezegd geen zin in verklede mensen, zinnen als ‘nu zouden we dit hebben gedaan’, of zelfs berichten als ‘ik mis jullie’. Om mezelf te beschermen moest ik mezelf verplichten dat allemaal te negeren die dag.
Wel heb ik geluisterd naar de speech van Jos en de radiouitzending van Carnavalitis.
Alletwee met de krop in de keel en tranen op het gezicht.
Dan pas is het echt doorgedrongen.
Na de middag ben ik dan gaan wandelen. Het zonnetje scheen, de straten van Halle beangstigend leeg.
De vergelijking is al vaak gemaakt, maar het lijkt alsof je in een film rondloopt.
Zonder nadenken uiteindelijk op de gruute met beland. Daar dan toch heel even stilstaan bij wat er had kunnen zijn.
Gelukkig niet al te lang staan mijmeren, want ik was niet alleen. Ne goeie babbel met Nico van de Mannen van de Met en Didier en Sonia van Victoria. Niet over Carnaval, maar over corona.
Wat nu normaal is, leek toen nog vreemd en ergens grappig, een gesprek tussen 4 mensen elk op anderhalve meter van elkaar.
Daarna naar huis, en vroeg het bedje in.
3)Hou je nog contact met andere carnavalisten? Hoe pak je dat aan?
Er zijn nog contacten, maar die zijn toch wel een pak geminderd. Op zich normaal, gezien ik de maanden voor Carnaval normaal 7/7 contact heb met carnavalisten.
Binnen de groep proberen we nog regelmatig een digitale meeting te houden, ook met het bestuur.
Tijdens de zomer hebben we met de groep wat wandelingen georganiseerd en onze eerste DLK@Home georganiseerd.
Dat fysiek weerzien deed deugd. Een noodzakelijke oppepper.
Daarnaast blijft er contact (niet enkel digitaal) met enkele Carnavalisten, hoewel ik eerder moet zeggen met echte vrienden.
Ik denk dan aan Pips en Cindy, Katty, Steven, Brenton.
4)Hoe probeer je het Carnavalsvuur bij jou brandend te houden?
Als ik heel eerlijk ben staat dat vuur de laatste maanden eerder op een waak vlammeke.
Carnaval was, is en blijft altijd een passie. Daar is geen virus tegen opgewassen.
Maar gezien de evolutie van het virus neem ik toch bewust afstand van het hele gebeuren.
Het enige dat misschien toch af en toe het vlammeke wat aanwakkert, blijft voor mij de carnavalsmuziek.
5)Heb je intussen (noodgedwongen) andere hobby’s ontdekt? Welke?
Ik heb wat oude hobby’s terug opgepikt die ik tijdens mijn jaren in een groep wat op de achtergrond heb geschoven.
Simpele dingen zoals gamen, films en series ontdekken, …
Daarnaast ben ik ook begonnen aan iets wat ik vroeger als hobby zou doen, maar er nooit van is gekomen omdat ik toen bij DLk ben gegaan.
Taarten en desserts bakken. Elke week probeerde ik enkele dingen uit en zonder te stoefen toch meestal met succes.
Hoewel ook die hobby ondertussen wat is verminderd, gezien mijn coronakilo’s recht evenredig mee de lucht ingingen met de bak successen 😉
6)Wat mis je het meest aan carnaval?
Ik probeer eigenlijk niet te veel stil te staan bij wat ik mis aan carnaval. Want dat zorgt er alleen maar voor dat het gemis nog groter wordt natuurlijk.
Maar als ik dan toch iets moet zeggen dan denk ik aan de volgende 2 dingen.
Het samen zijn. En ‘samen’ staat zowel voor DLK als de hele carnavalsgemeenschap. Samen aan char of kostuum werken. Samen naar een eetkermis of bakschieting gaan. Samen een liedje schrijven. Samen uitgaan. Samen op café gaan. Samen een jaar werk tonen aan het Halse publiek. Samen op de gruute met staan. Samen terugdenken aan Carnaval. Samen plannen voor volgend jaar. Samen in de zomer dingen doen die niets met carnaval hebben te maken.
Als tweede een heel moeilijk te omschrijven gevoel. Maar het gevoel dat ik krijg van Carnaval in zijn totaliteit.
Een cocktail van passie, gedrevenheid, plezier, emotie, trots en het kunnen loslaten van alles en opgaan in Carnaval.
7)Carnaval in maart wordt mogelijk weer uitgesteld of afgelast. Hoop je dan op carnaval in juni of september? Of beter toch weer uit stellen tot maart 2022?
Natuurlijk wil iedereen zo snel mogelijk opnieuw carnaval vieren. Ikzelf ben daar geen uitzondering op.
Maar als de pandemie ons de voorbije maanden iets heeft geleerd dan is het wel de hardnekkigheid waarmee het alles om zich heen in zijn greep houdt.
Als ik rationeel ben, en alles in acht neem wat ik hoor, lees en zie, dan is er voor mij maar 1 optie.
Carnaval 2022.
Ik denk dat elke carnavalist carnaval wil vieren zoals het hoort. Samen, uitgebreid, uitbundig, met alles erop en eraan.
Wat het hart ook wil , mijn hoofd zegt me dat dit in maart waarschijnlijk niet zal kunnen.
8) Moet Victoria in januari toch met een nieuw seizoen van Carnavalitis beginnen?
Natuurlijk. Elke Carnavalist zal denk ik beamen dat Carnaval meer is dan enkel één weekend in het voorjaar.
Alle media (radio, tv, social media) samen met muziek hebben in tijden als vandaag nog meer een verbindende kracht dan voorheen.
Gezien het fysieke contact weg valt, kan Carnavalitis, nog meer dan altijd al het geval was, helpen om dat waakvlammeke waarvan ik sprak zeker niet te laten doven.
En geef toe, er is toch niks schoners dan onze Halse Carnavalmuziek?
9)Welke (positieve) boodschap heb je voor de carnavalsgemeenschap? Of nog iets anders te melden?
Ik zou hier een opsomming van clichés kunnen geven en allemaal zouden ze van toepassing zijn.
Ik ga het houden bij : Ni Opgeive.
Carnaval is er bij ons altijd geweest en zal er altijd blijven. 1 (of 2) jaar geen Carnavalsweekend verandert niks aan onze eigen Carnavalsmicroub.
We zeen elkander binnekùt wei!!
